Historia Oporowa od powstania do 1945 roku.
Historia Oporowa od powstania do 1945 roku.
Pierwsze wzmianki o Oporowie pochodzą z roku 1363 . Pierwszym właścicielem był Bogusław Oporowski, herbu Sulima, sprawujący urząd scholastyka łęczyckiego w latach 1376 – 1396. Prawdopodobnie zmarł w roku1396 . Miejscowość składała się z dwóch części: wsi Oporów i Oporowskiej Wsi. Pierwsza z nich miała nadane w późniejszym okresie prawa miejskie. Za oddane Zasługi dla Kościoła otrzymał on pozwolenie na budowę ołtarza św. Jana w Oporowskim kościele. Miało to miejsce ok. 1399 roku. Oznacza to, że kościół parafialny powstał wcześniej.
Od 1399 roku, po śmierci Bogusława, właścicielem Oporowa został syn Włodzimierza, Mikołaj Oporowski, wojewoda łęczycki (1419 – 1425) . Bliskie kontakty Mikołaja z królem Władysławem Jagiełłą pozwoliły na zapewnienie Oporowskim dominującej roli w województwie łęczyckim jak i powiększenie rodzinnego majątku. Według zwyczaju, jaki nakazywał członkom najbogatszych rodów, Mikołaj zapoczątkował budowę murowanego kościoła w Oporowie. Te budowlę dokończył jego syn, Władysław, późniejszy arcybiskup gnieźnieński .
Testament Mikołaja Oporowskiego zakładał podział majątku pośród sześciu synów: Stefana, Władysława, Bogusława, Piotra, Mikołaja i Jana oraz córkę Barbarę. Prawo własności do miasta oporowa i fortalicji oporowskiej otrzymała żona Mikołaja, z racji zwyczaju . Testament nie był zadowalający dla wszystkich spadkobierców, co doprowadziło do najechania majątku matki przez najstarszego syna. Stefan po zabraniu całego inwentarza fortalicji zawarł ugodę z matką.
Po śmierci żony Mikołaja bracia: Stefan, Jan, Bogusław, Mikołaj i Piotr zawarli porozumienie między sobą 9 maja 1428 roku . Według tego aktu bracia oddali fortalicjum Władysławowi i miał on obowiązek gościć swoich braci w razie konieczności. Jego zadaniem również było obmurowanie siedziby rodu.
Władysław Oporowski należał do najbardziej liczących się polityków na dworze króla Władysława Jagiełły. Sprawował on urząd podkanclerstwo koronne. Jednocześnie był cenionym doradców władcy Polski . W latach 1449 – 1453 otrzymał stanowisko arcybiskupa gnieźnieńskiego. Arcybiskup razem z wojewodą Piotrem, młodszym bratem, byli fundatorami klasztoru oo. Paulinów w Oporowie. Do zasług Władysława można zaliczyć sprowadzenie tychże braci zakonnych do rodzimej miejscowości. 11 marca 1453 roku zmarł zostawiając posiadłości oporowskie najmłodszemu bratu – Piotrowi.
Piotr Oporowski sprawował w tym czasie urząd podkomorzego. W walkach z Krzyżakami pod Chojnicami został wzięty do niewoli, za co król wynagrodził go w 1433 roku urzędem chorążego większego łęczyckiego. Dzięki temu jego pozycja nabrała większego znaczenia na dworze.
Zmarł 2 maja 1467 roku . Majątek oporowskich, starostwo kruszwickie oraz cło brzeskie przeszły we władanie synów Piotra: Andrzeja (biskupa włocławskiego), Jana (wojewody brzesko – kujawskiego) i Mikołaja (kasztelana brzeskiego) .