Sztuka starożytnej Grecji.
Sztuka starożytnej Grecji.
Sztuka starożytnej Grecji Encyklopedia
dzieli się na następujące okresy kulturowe:
1. XI w. p.n.e. - Egejski
2. XI - VI w. p.n.e. - Archaiczny
3. V - IV w. p.n.e. - Klasyczny
4. I I I w. - Hellenistyczny
ad.1
W tym okresie wykształciły się dwie kultury.
Pierwsza, tzw. kreteńska lub minojska z głównym ośrodkiem na Krecie. Najsłynniejszym zabytkiem tej kultury jest pałac w KNOSSOS. Składa się on z dużej liczby pomieszczeń i komnat, wśród których wyróżnia się sala tronowa. Na ścianach pałacu namalowane są freski, wnętrza zdobią także oryginalne kolumny.
Drugą kulturą jest kultura mykeńska. Najbardziej znanym obiektem jest zamek obronny w Mykenach, z którego pozostała jedynie Brama Lwic.
ad.2
W VIII w. p.n.e. wykształciły się dwa porządki budowania:
- dorycki
- joński
Świątynia grecka posiadała rzędy kolumn usytuowane z przodu lub obiegające ją dookoła. Wnętrze skromne, było miejscem przechowywania bóstwa, a wszystkie uroczystości odbywały się na zewnątrz. Najbardziej interesującą była, zaliczana do 7 cudów świata, Świątynia Artemidy w Efezie. Nie zachowana do dzisiaj. Okres archaiczny to również malarstwo na wazach (ornamenty geometryczne i postacie ludzkie traktowane płasko, sylwetowo).
ad.3
Okres klasyczny to okres największego rozkwitu gospodarczego Grecji oraz najbujniejszego rozkwitu sztuki. Za czasów Peryklesa powstaje kompleks zabudowań na Akropolu. W jego skład wchodzą:
- PARTENON - poświęcony Atenie Partenos i innym bogom, styl dorycki
- ERECHTEJON - w portyku posiada zamiast kolumn posągi kobiet, tzw. kariatydy
- ŚWIĄTYNIA NIKE - maleńki obiekt w stylu jońskim
- PROPYLEJE - brama i zabudowania towarzyszące
- TEATR DIONIZOSA - usytuowany u wzgórza
RZEŹBA
- MYRON - Jego sztandarowym dziełem jest Dyskobol. Postać atlety uchwycona jest w momencie, kiedy zawodnik zamierz wyrzucić w górę metalowy krążek. Jest to niezwykle interesujące, oryginalne w formie studium ruchu i anatomii.
- POLIKLET - stworzył kanon idealnej sylwetki ludzkiej, czego uosobieniem jest posąg Doryforosa. Młodzieniec pokazany jest w postawie tzw. KONTRAPOSTU (cały ciężar ciała spoczywa na jednej nodze, druga swobodnie ugięta w kolanie).
- FIDIASZ - był największym spośród największych; tworzył dzieła ogromne, monumentalne. Pracował przy powstawaniu Akropolu (posąg Ateny Partenos, płaskorzeźby w tympanonie Partenonu). Spod jego dłuta wyszedł również nie zachowany do dzisiaj posąg Zeusa olimpijskiego.
ad.4
Podboje Aleksandra Macedońskiego spowodowały ekspansję sztuki greckiej na inne tereny. Kultura hellenistyczna składa się z pierwiastków greckich oraz elementów wschodnich. Najsłynniejszą budowlą jest tzw. Akropol pergamoński (nowatorskie rozwiązania urbanistyczne).
Z tego okresu pochodzą dwie rzeźby:
- NIKE Z SAMOTRAKI oraz - WENUS Z MILO
ENCYKLOPEDIA
GRECJI STAROŻYTNEJ SZTUKA. Twórczość artyst. Greków rozwijała się XI–I w. p.n.e. na Płw. Bałkańskim, wyspach M. Egejskiego, w Azji Mniejszej, pd. Italii, na Sycylii, wybrzeżach M. Śródziemnego i M. Czarnego; poprzedziła ją sztuka mykeńska (helladzka sztuka), której osiągnięcia wykorzystywała początkowo w kształtowaniu własnych form. Sztukę starożytnej Grecji okresu archaicznego (XI–VI w.) rozpoczęła faza sztuki protogeom. (XI–X w.), łączącej elementy gr. z mykeńskimi, i faza sztuki geom. (X–VIII w.), którą reprezentowały: ceramika malowana w różnorodne wzory geom. (amfory, kratery, dipylońskie wazy), drobne figurki z terakoty, brązu i kości słoniowej oraz architektura — domy i małe świątynie w typie megaronu; w VII w. pod wpływem sztuki Bliskiego Wschodu powstał w ceramice tzw. styl orientalizujący, bogaty we wsch. motywy roślinne i zoomorficzne (ceramika Koryntu, Cyklady, Rodos), a w architekturze sakralnej ustalił się typ świątyni z peristazą (Grecji starożytnej świątynie); w końcu VII w., m.in. na jej potrzeby, powstała monumentalna rzeźba w kamieniu (poros, marmur), w VI w. dążąca do przełamania obowiązujących zasad symetrii i frontalizmu (np. Moschoforos) oraz do prawidłowego oddania ruchu; pojawiły się szkoły rzeźb. (np. w Wielkiej Grecji i na Eginie; egineckie marmury) o 2 gł. kierunkach: doryckim — surowym, tektonicznym (Argos, Korynt, Sykion) i jońskim — miękkim w modelunku, bardziej dekor. (Samos, Naksos, Paros, Chios); szkoła attycka (od poł. VI w.) połączyła oba kierunki; typowe dla tego okresu są m.in. posągi kor (Kora Berlińska) i kurosów (Kuros z Melos), rzeźba arch. i stele nagrobne; rozwija się czarnofigurowe, a nieco później czerwonofigurowe malarstwo wazowe (greckie wazy) oraz rzemiosło artyst.: wyroby z brązu (statuetki, naczynia, lustra), terakoty i kości słoniowej, gemmy. W okresie klasycznym (V–IV w. p.n.e.) powstał nowy typ miast (Milet, Pireus) na funkcjonalnym planie z prostokątną siatką ulic (Hippodamos z Miletu); rozwinęły się: rzeźba wolno stojąca ukazująca ruch (Dyskobol Myrona), monumentalne malarstwo ścienne (Polignot, Mikon), czerwonofigurowe malarstwo wazowe w stylu swobodnym, rzeźba w brązie (m.in. Auriga delficki, Zeus z Artemizjon) i w kamieniu (np. dekoracja świątyni Zeusa w Olimpii). W 2 poł. V w. Ateny pod rządami Peryklesa stały się gł. ośr. sztuki; działali tu najwybitniejsi architekci (Iktinos, Kallikrates i Mnesikles), rzeźbiarze (Fidiasz, Alkamenes z Lemnos, Kallimach) i malarze (Agatarchos z Samos, Apollodoros z Aten); dokonała się synteza porządków arch.: doryckiego i jońskiego (Hefajstejon, Partenon); we wnętrzach pojawiła się kolumna koryncka (świątynia Apollina w Bassaj); w rzeźbie Poliklet oprac. kanon postaci ludzkiej (Doryforos) i wprowadził kontrapost; wspaniale rozwinął się relief wotywny (m.in. Demeter, Triptolemos i Kora) i nagrobny ( Stela Hegeso) oraz ukształtował się portret syntet. (Perykles Kresilasa); pod koniec V w. powstał tzw. styl mokrych szat (m.in. Nike z Olimpii Pajoniosa z Mende, Nike zawiązująca sandał). W IV w. zapoczątkowano monumentalizację architektury użytkowej (buleuterion, teatr, stadion); powstał nowy typ budowli sakralnej (tolos) i świeckiej (hotele w Olimpii i Epidaurze, arsenał w Pireusie); w Azji Mniejszej nastąpił renesans architektury jońskiej (mauzoleum w Halikarnasie); w tym czasie w rzeźbie pojawiły się nowe tematy (akt kobiecy), odmienne ujęcia formalne (m.in. miękki modelunek) oraz przedstawianie zróżnicowanych stanów psych. postaci; w portrecie utrwaliły się tendencje realist. (Silanion, Lizystrat); największymi mistrzami tego okresu byli: Kefisodotos, Praksyteles, Skopas, Leochares, Bryaksis z Karii oraz Lizyp — twórca nowego kanonu proporcji (Apoksyomenos) i odkrywca rzeźb. głębi; w malarstwie sztalugowym pojawiła się nowa tematyka (m.in. sceny rodzajowe) oraz utrwalił się iluzjonizm (Zeuksis, Parrasjos, Apelles z Kolofonu), a w malarstwie ceram. — tzw. styl kerczeński (Ateny) i gnathia (pd. Italia). W okresie hellenizmu (323–30 p.n.e.) sztuka gr. (zw. hellenistyczną) stała się różnorodna tematycznie i formalnie przez asymilację elementów, gł. orientalnych, a także bardziej laicka i uniwersalna; nastąpił rozkwit urbanistyki i budownictwa użytkowego (szczytowe osiągnięcie — latarnia mor. na Faros); w miastach zakładanych na planie hippodamejskim, np. Aleksandrii, z wyodrębnionymi dzielnicami (adm., handl. itp.), przestrzeń agory i świętych okręgów wytyczały i organizowały portyki (często piętrowe); wznoszono monumentalne budowle — świeckie (buleuteriony, teatry, biblioteki, gimnazjony) i sakralne (świątynie, tolosy, ołtarze; pergameński ołtarz); w budownictwie mieszkalnym pojawił się dom z perystylem, malowidłami ściennymi, mozaikami posadzkowymi i urządzeniami kanalizacyjnymi (m.in. na Delos); wprowadzono konstrukcję łuku z ciosów klinowych (najstarszy w bramie miejskiej w Dura Europos); powszechnie stosowano porządek joński (np. Didymajon k. Miletu), rzadko — koryncki (Olimpiejon w Atenach); rzeźba, inspirowana stylem z IV w. p.n.e., skłaniała się ku naturalizmowi; w kompozycji osiągnięto pełną przestrzenność (spiralny skręt ciała, ruch w głąb); rozwinięto 3 tendencje formalne: tzw. barok (dynamizm, patos) z gł. ośrodkami w Pergamonie (Gal zabijający żonę ) i na Rodos (Nike z Samotraki, Laokoona Grupa), tzw. rokoko (intymność, finezja), m.in. w Aleksandrii, oraz klasycyzm (adaptacje i kopie starych dzieł), gł. w Atenach (Demeter i Despojna Damofona, Wenus z Milo); pogłębiony psychologicznie portret analit. (oficjalny i prywatny) osiągnął w poł. II w. pełnię realizmu; drobną plastykę reprezentowały m.in. figurki terakotowe z Tanagry (tanagryjskie figurki) i Myriny; malarstwo sztalugowe, posługujące się enkaustyką; (kopie rzym. w Pompejach), odkryło nowe tematy (pejzaż, martwa natura); ceramika malowana ustąpiła reliefowej, wyciskanej z form (megaryjskie czarki); rozwijało się też rzemiosło artyst., m.in. toreutyka, złotnictwo, gliptyka. W okresie rzymskim (I–IV w.) sztuka gr. była coraz częściej anonimowa i mniej oryginalna; wcześniej jej wpływom ulegała m.in. sztuka etruska i rzym.; w pewnych okresach determinowała styl sztuki pers. i egip.; jej dziedzictwo przejęła sztuka bizant. i koptyjska; od czasów renesansu sztuka gr. stała się jedną z gł. podstaw sztuki nowoż., a zwł. teorii klasycyzmu.
M.L. BERNHARD Historia starożytnej sztuki greckiej, t. 1 Sztuka grecka archaiczna, Warszawa 1989, t. 2 Sztuka grecka V wieku p.n.e., Warszawa 1970, t. 3 Sztuka grecka IV wieku p.n.e., Warszawa 1974, t. 4 Sztuka hellenistyczna, Warszawa 1980.
Sztuka starożytnej Grecji Encyklopedia
dzieli się na następujące okresy kulturowe:
1. XI w. p.n.e. - Egejski
2. XI - VI w. p.n.e. - Archaiczny
3. V - IV w. p.n.e. - Klasyczny
4. I I I w. - Hellenistyczny
ad.1
W tym okresie wykształciły się dwie kultury.
Pierwsza, tzw. kreteńska lub minojska z głównym ośrodkiem na Krecie. Najsłynniejszym zabytkiem tej kultury jest pałac w KNOSSOS. Składa się on z dużej liczby pomieszczeń i komnat, wśród których wyróżnia się sala tronowa. Na ścianach pałacu namalowane są freski, wnętrza zdobią także oryginalne kolumny.
Drugą kulturą jest kultura mykeńska. Najbardziej znanym obiektem jest zamek obronny w Mykenach, z którego pozostała jedynie Brama Lwic.
ad.2
W VIII w. p.n.e. wykształciły się dwa porządki budowania:
- dorycki
- joński
Świątynia grecka posiadała rzędy kolumn usytuowane z przodu lub obiegające ją dookoła. Wnętrze skromne, było miejscem przechowywania bóstwa, a wszystkie uroczystości odbywały się na zewnątrz. Najbardziej interesującą była, zaliczana do 7 cudów świata, Świątynia Artemidy w Efezie. Nie zachowana do dzisiaj. Okres archaiczny to również malarstwo na wazach (ornamenty geometryczne i postacie ludzkie traktowane płasko, sylwetowo).
ad.3
Okres klasyczny to okres największego rozkwitu gospodarczego Grecji oraz najbujniejszego rozkwitu sztuki. Za czasów Peryklesa powstaje kompleks zabudowań na Akropolu. W jego skład wchodzą:
- PARTENON - poświęcony Atenie Partenos i innym bogom, styl dorycki
- ERECHTEJON - w portyku posiada zamiast kolumn posągi kobiet, tzw. kariatydy
- ŚWIĄTYNIA NIKE - maleńki obiekt w stylu jońskim
- PROPYLEJE - brama i zabudowania towarzyszące
- TEATR DIONIZOSA - usytuowany u wzgórza
RZEŹBA
- MYRON - Jego sztandarowym dziełem jest Dyskobol. Postać atlety uchwycona jest w momencie, kiedy zawodnik zamierz wyrzucić w górę metalowy krążek. Jest to niezwykle interesujące, oryginalne w formie studium ruchu i anatomii.
- POLIKLET - stworzył kanon idealnej sylwetki ludzkiej, czego uosobieniem jest posąg Doryforosa. Młodzieniec pokazany jest w postawie tzw. KONTRAPOSTU (cały ciężar ciała spoczywa na jednej nodze, druga swobodnie ugięta w kolanie).
- FIDIASZ - był największym spośród największych; tworzył dzieła ogromne, monumentalne. Pracował przy powstawaniu Akropolu (posąg Ateny Partenos, płaskorzeźby w tympanonie Partenonu). Spod jego dłuta wyszedł również nie zachowany do dzisiaj posąg Zeusa olimpijskiego.
ad.4
Podboje Aleksandra Macedońskiego spowodowały ekspansję sztuki greckiej na inne tereny. Kultura hellenistyczna składa się z pierwiastków greckich oraz elementów wschodnich. Najsłynniejszą budowlą jest tzw. Akropol pergamoński (nowatorskie rozwiązania urbanistyczne).
Z tego okresu pochodzą dwie rzeźby:
- NIKE Z SAMOTRAKI oraz - WENUS Z MILO
ENCYKLOPEDIA
GRECJI STAROŻYTNEJ SZTUKA. Twórczość artyst. Greków rozwijała się XI–I w. p.n.e. na Płw. Bałkańskim, wyspach M. Egejskiego, w Azji Mniejszej, pd. Italii, na Sycylii, wybrzeżach M. Śródziemnego i M. Czarnego; poprzedziła ją sztuka mykeńska (helladzka sztuka), której osiągnięcia wykorzystywała początkowo w kształtowaniu własnych form. Sztukę starożytnej Grecji okresu archaicznego (XI–VI w.) rozpoczęła faza sztuki protogeom. (XI–X w.), łączącej elementy gr. z mykeńskimi, i faza sztuki geom. (X–VIII w.), którą reprezentowały: ceramika malowana w różnorodne wzory geom. (amfory, kratery, dipylońskie wazy), drobne figurki z terakoty, brązu i kości słoniowej oraz architektura — domy i małe świątynie w typie megaronu; w VII w. pod wpływem sztuki Bliskiego Wschodu powstał w ceramice tzw. styl orientalizujący, bogaty we wsch. motywy roślinne i zoomorficzne (ceramika Koryntu, Cyklady, Rodos), a w architekturze sakralnej ustalił się typ świątyni z peristazą (Grecji starożytnej świątynie); w końcu VII w., m.in. na jej potrzeby, powstała monumentalna rzeźba w kamieniu (poros, marmur), w VI w. dążąca do przełamania obowiązujących zasad symetrii i frontalizmu (np. Moschoforos) oraz do prawidłowego oddania ruchu; pojawiły się szkoły rzeźb. (np. w Wielkiej Grecji i na Eginie; egineckie marmury) o 2 gł. kierunkach: doryckim — surowym, tektonicznym (Argos, Korynt, Sykion) i jońskim — miękkim w modelunku, bardziej dekor. (Samos, Naksos, Paros, Chios); szkoła attycka (od poł. VI w.) połączyła oba kierunki; typowe dla tego okresu są m.in. posągi kor (Kora Berlińska) i kurosów (Kuros z Melos), rzeźba arch. i stele nagrobne; rozwija się czarnofigurowe, a nieco później czerwonofigurowe malarstwo wazowe (greckie wazy) oraz rzemiosło artyst.: wyroby z brązu (statuetki, naczynia, lustra), terakoty i kości słoniowej, gemmy. W okresie klasycznym (V–IV w. p.n.e.) powstał nowy typ miast (Milet, Pireus) na funkcjonalnym planie z prostokątną siatką ulic (Hippodamos z Miletu); rozwinęły się: rzeźba wolno stojąca ukazująca ruch (Dyskobol Myrona), monumentalne malarstwo ścienne (Polignot, Mikon), czerwonofigurowe malarstwo wazowe w stylu swobodnym, rzeźba w brązie (m.in. Auriga delficki, Zeus z Artemizjon) i w kamieniu (np. dekoracja świątyni Zeusa w Olimpii). W 2 poł. V w. Ateny pod rządami Peryklesa stały się gł. ośr. sztuki; działali tu najwybitniejsi architekci (Iktinos, Kallikrates i Mnesikles), rzeźbiarze (Fidiasz, Alkamenes z Lemnos, Kallimach) i malarze (Agatarchos z Samos, Apollodoros z Aten); dokonała się synteza porządków arch.: doryckiego i jońskiego (Hefajstejon, Partenon); we wnętrzach pojawiła się kolumna koryncka (świątynia Apollina w Bassaj); w rzeźbie Poliklet oprac. kanon postaci ludzkiej (Doryforos) i wprowadził kontrapost; wspaniale rozwinął się relief wotywny (m.in. Demeter, Triptolemos i Kora) i nagrobny ( Stela Hegeso) oraz ukształtował się portret syntet. (Perykles Kresilasa); pod koniec V w. powstał tzw. styl mokrych szat (m.in. Nike z Olimpii Pajoniosa z Mende, Nike zawiązująca sandał). W IV w. zapoczątkowano monumentalizację architektury użytkowej (buleuterion, teatr, stadion); powstał nowy typ budowli sakralnej (tolos) i świeckiej (hotele w Olimpii i Epidaurze, arsenał w Pireusie); w Azji Mniejszej nastąpił renesans architektury jońskiej (mauzoleum w Halikarnasie); w tym czasie w rzeźbie pojawiły się nowe tematy (akt kobiecy), odmienne ujęcia formalne (m.in. miękki modelunek) oraz przedstawianie zróżnicowanych stanów psych. postaci; w portrecie utrwaliły się tendencje realist. (Silanion, Lizystrat); największymi mistrzami tego okresu byli: Kefisodotos, Praksyteles, Skopas, Leochares, Bryaksis z Karii oraz Lizyp — twórca nowego kanonu proporcji (Apoksyomenos) i odkrywca rzeźb. głębi; w malarstwie sztalugowym pojawiła się nowa tematyka (m.in. sceny rodzajowe) oraz utrwalił się iluzjonizm (Zeuksis, Parrasjos, Apelles z Kolofonu), a w malarstwie ceram. — tzw. styl kerczeński (Ateny) i gnathia (pd. Italia). W okresie hellenizmu (323–30 p.n.e.) sztuka gr. (zw. hellenistyczną) stała się różnorodna tematycznie i formalnie przez asymilację elementów, gł. orientalnych, a także bardziej laicka i uniwersalna; nastąpił rozkwit urbanistyki i budownictwa użytkowego (szczytowe osiągnięcie — latarnia mor. na Faros); w miastach zakładanych na planie hippodamejskim, np. Aleksandrii, z wyodrębnionymi dzielnicami (adm., handl. itp.), przestrzeń agory i świętych okręgów wytyczały i organizowały portyki (często piętrowe); wznoszono monumentalne budowle — świeckie (buleuteriony, teatry, biblioteki, gimnazjony) i sakralne (świątynie, tolosy, ołtarze; pergameński ołtarz); w budownictwie mieszkalnym pojawił się dom z perystylem, malowidłami ściennymi, mozaikami posadzkowymi i urządzeniami kanalizacyjnymi (m.in. na Delos); wprowadzono konstrukcję łuku z ciosów klinowych (najstarszy w bramie miejskiej w Dura Europos); powszechnie stosowano porządek joński (np. Didymajon k. Miletu), rzadko — koryncki (Olimpiejon w Atenach); rzeźba, inspirowana stylem z IV w. p.n.e., skłaniała się ku naturalizmowi; w kompozycji osiągnięto pełną przestrzenność (spiralny skręt ciała, ruch w głąb); rozwinięto 3 tendencje formalne: tzw. barok (dynamizm, patos) z gł. ośrodkami w Pergamonie (Gal zabijający żonę ) i na Rodos (Nike z Samotraki, Laokoona Grupa), tzw. rokoko (intymność, finezja), m.in. w Aleksandrii, oraz klasycyzm (adaptacje i kopie starych dzieł), gł. w Atenach (Demeter i Despojna Damofona, Wenus z Milo); pogłębiony psychologicznie portret analit. (oficjalny i prywatny) osiągnął w poł. II w. pełnię realizmu; drobną plastykę reprezentowały m.in. figurki terakotowe z Tanagry (tanagryjskie figurki) i Myriny; malarstwo sztalugowe, posługujące się enkaustyką; (kopie rzym. w Pompejach), odkryło nowe tematy (pejzaż, martwa natura); ceramika malowana ustąpiła reliefowej, wyciskanej z form (megaryjskie czarki); rozwijało się też rzemiosło artyst., m.in. toreutyka, złotnictwo, gliptyka. W okresie rzymskim (I–IV w.) sztuka gr. była coraz częściej anonimowa i mniej oryginalna; wcześniej jej wpływom ulegała m.in. sztuka etruska i rzym.; w pewnych okresach determinowała styl sztuki pers. i egip.; jej dziedzictwo przejęła sztuka bizant. i koptyjska; od czasów renesansu sztuka gr. stała się jedną z gł. podstaw sztuki nowoż., a zwł. teorii klasycyzmu.
M.L. BERNHARD Historia starożytnej sztuki greckiej, t. 1 Sztuka grecka archaiczna, Warszawa 1989, t. 2 Sztuka grecka V wieku p.n.e., Warszawa 1970, t. 3 Sztuka grecka IV wieku p.n.e., Warszawa 1974, t. 4 Sztuka hellenistyczna, Warszawa 1980.
Wisława Szymborska "Głos w sprawie pornografii"
Wisława Szymborska "Głos w sprawie pornografii" Wisława Szymborska ?Głos w sprawie pornografii? Utwór rozpoczyna teza postawiona przez autorkę: ? nie ma rozpusty gorszej niż myślenie?. Rozpusta w tym wierszu jest traktowana jak zachowanie wywołujące zgorszenie, potępienie s..."Bitwa pood Grunwaldem" Jana Matejki
"Bitwa pood Grunwaldem" Jana Matejki Bitwa pod Grunwaldem to z całą pewnością największe dzieło Matejki. Obraz jest namalowany na gigantycznym płótnie o wymiarach 426x987cm farbą olejną. Przedstawia bitwę stoczoną 15 Lipca 1410roku na polach pod Grunwaldem, w której ...Pozycja społeczna ucznia w klasie szkolnej
Pozycja społeczna ucznia w klasie szkolnej Pozycja społeczna ucznia w klasie szkolnej AUTOR: Waśkowska Ewa Czynniki wpływające na pozycję ucznia w klasie szkolnej Współczesna socjologia zajmuje się jednym z podstawowych pojęć jakim jest pozycja społeczn...Aktualna sytuacja emerytów w naszym kraju.
Aktualna sytuacja emerytów w naszym kraju. W drugiej połowie XX wieku wraz z szybkim rozwojem krajów zachodnich po drugiej wojnie światowej, nastąpił ogromny wzrost liczby ludzi starych. Rozwój medycyny, opieka socjalna i systemy emerytalne przyczyniły się do zwiększenia długości &...Wielkie eposy greckie-najważniejsze wiadomości
Wielkie eposy greckie-najważniejsze wiadomości KWESTIA HOMEROWA spór o Homera i autorstwo Iliady i odyseji Stanowiska: -pluralisci- nie mozliwe by tak doskonałe utwory napisał jeden autor -unitaryści- bronia jedności autora i dzieła -separatyści- Iliada jest dziełem homera...Die Familie frher und heute - wypracowanie
Die Familie frher und heute - wypracowanie Die heutige Familie unterscheidet sich von der frheren Familien. In den letzen dreiig Jahren hat sich das Familienmodell so sehr verndert, dass die Beziehungen zwischen den einzelnen Mitgliedern der Familie abgeschwcht haben. Frher mussten die Frauen zu Hause bleiben und Kinder erzi...Własności nieruchomości i użytkowanie wieczyste.
Własności nieruchomości i użytkowanie wieczyste. W myśl art. 233, W granicach określonych przez ustawy i zasady współżycia społecznego oraz przez umowę o poddanie gruntu Skarbu Państwa lub gruntu należącego do gmin bądź ich związków w użytkowani...Ocena jakości świadczonej usługi na przykładzie Sofitel Victoria Warszawa
Ocena jakości świadczonej usługi na przykładzie Sofitel Victoria Warszawa Ocena jakości świadczonej usługi na przykładzie SOFITEL VICTORIA WARSZAWA Ocenę poziomu świadczonych usług można zobiektywizować za pomocą kryteriów oceny usług: 1.Dostęp...
studia
szko³a
streszczenie
notatka
¶ci±ga
referat
wypracowanie
biografia
opis
praca
dyplomowa
opracowania
test
liceum
matura
ksi±¿ka
