Wywiad z Giaurem
Wywiad z Giaurem
D: Jest Pan głównym bohaterem powieści Georga Byrona, pt: Giaur. Jest to powieść typowo romantyczna, czy może Pan w paru zdaniach opowiedzieć czytelnikom Pańskim o stosunku do miłości?
G: Miłość często drogę znajdzie
Tam nawet, kędy głodny zwierz nie znajdzie,
A miłość taka, śmiała na przygody,
Czyżli miała zostać bez nagrody?
Gdzie? kiedy? Po cóż mam głosić przed światem?-
Byłem szczęśliwy w miłości- dość na tem.
D: Leila, jedna z żon Hassana, była zaprzyjaźniona z panem, co zesłało na nią śmierć, czy łączyła Ją z Panem jakaś bliższa znajomość, specyficzne uczucie?
G: Kochałem, (....) o, nie ubóstwiałem-
Lecz to są słowa, słowo często kłamie-
Ja miłość moja czynem pokazałem:
Przypatrz się rdzawej na tym mieczu plamie,
To krew jest dawna, dotąd się nie starła,
Przelana dla tej, co dla mnie umarła.
D: Czy może Pan przybliżyć czytelnikom więcej informacji o tajemniczej śmierci Leili?
G: Ona umarła- jak?- o to nie pytaj,
Jeśli śmiesz, sam(a) to odgadnij, wyczytaj,
Bo tu wyryte noszę na mym czole,
Kaima pisamem- me zbrodnie i bole.
Ale mnie nie klnij- posłuchaj- ja byłem
Przyczyna śmierci- lecz nie ja zabiłem.
D: Skoro nie Pan zabił dziewczynę, to, kogo możemy uważać za potencjalnego mordercę? Przypomnijmy, iż ma pan na sumieniu morderstwo męża Leili- Hassana.
G: On zginął słusznie- zrządzeniem wyroków,
On wiedział o tym od swoich proroków,
(....)
Zginął śród bitwy, zgiełku i hałasu,
Raz tylko wezwać Machometa zdołał
Raz tylko w niebo o pomste zawołał.
Poznał mnie w tłumie, lecieliśmy cwałem,
On poległ- długo nad leżącym stałem
I duszy jego ujścia pilnowałem.
Konał jak tygrys pokłuty od szwaczy,
Lecz nie czół tego, co ja czuję- rozpaczy!
D: Przyznał się Pan do zamachu na Hassana, lecz dementuje Pan pogłoski o popełnieniu mordu na dziewczynie, kogo więc posądza Pan o zabójstwo ukochanej?
G: [Hassanowi] niewierna była- więc on ją pochował-
Mnie była wierną- jam do zamordował.
Choć śmierć jej była zasłużona karą,
Lecz jej niewierność była dla mnie wiarą,
Bo mnie oddała serce, skarb sieroty,
Jedyny, którym nie żądzą despoty.
D: Czy uważa Pan, że mógłby zapobiec tragedii?
G: AH! Późnom przybył, nie mogłem jej zbawić,
Mogłem jej tylko małą ulgę sprawić,
Mogłem w ślad za nią jej wroga wyprawić.
Jego śmierć lekka- ale jej męczeństwo
D: Czy obwinia się Pan o śmierć dziewczyny?
G: I jej nie było- a jam z nią nie zginął!
Żyłem, lecz ból mi oddychać nie dawał,
Wąż pierś mą ścisnął serce me obwinął,
Myśli me kąsał i zemstą napawał.
D: Bardzo cierpi Pan, po śmierci Leili, czy pogodził się Pan już z utratą ukochanej?
Wszystko, co czułem i co dokonałem,
Jeśli to oznakiem kochania, kochałem!
Nie wiem, co wzdychać i skargo wywierać,
Wiem, jak wzajemność zyskać i umierać.
Umre, lecz pierwszej rozkoszy uzyłem,
Niech, co chce będzie- szczęśliwy już byłem.
Mamże klnąć losom?- jam sprawca mej doli,
Dziś wrócić mi dawne trudy i rozkosze,
Jak chciałem cierpieć, nie zmieniłem woli,
Dziś wrócić mi dawne trudy i rozkosze,
Jam gotów znosić, co zniosłem, co znoszę
Gotów żyć znowu, jakeśmy żyli,
Gotów na wszystko- prócz śmierci Leili.
Życia mojego żałować nie warto,
Żałuje życia, które jej wydarto
(....)
A twarde serce gdy miłość skaleczy,
Tej rany nigdy już czas nie uleczy.
(....)
Było dla myśli mych takim straszydłem,
Że w końcu ludziom i sobie obrzydłem.
D: Po śmierci Leili odizolował się Pan od społeczeństwa, czy odczuwa Pan samotność, myśli, iż ludzie inaczej, będą Pana postrzegać?
G: Jestem dla ludzi jako ptak złowrogi.
Prawda, że miałem drapieżność jastrzębia,
Żem latał niszcząc i lejąc krwi strugi,
Alem się uczył kochać od gołębia,
Umrę nie znając, co kochać raz drugi.
Dobrze by było nieraz ludzi dumnych
Uczyć przykładem ptaków bezrozumnych
D: Po tych tragicznych zdarzeniach, jak pan patrzy na świat?
G: Odtąd świat cały miałem w obrzydzeniu,
Nie śmiałem zajrzeć w oczy przyrodzeniu,
Na wszystkie jego wdzięki i ozdoby
Padł całun mojej wewnętrznej żałoby!
D: Nie obawia się Pan potępienia za czyny, których się Pan dopuścił? Z zemsty zamordował Pan człowieka, któremu wcześniej odebrał żonę, przez Pana zginęła kobieta, nie boi się Pan kary Boga?
G: Nie wznoś rak do Boga,
Za grzech zabójstwa nie lękam się kary,
Wróg mój był także wrogiem twojej wiary.
Samo wspomnienie o Maryi synie
Już obudzało złość w tym poganinie.
Głupiec niewdzięczny! Bo jeżeli rana,
Jeśli śmierć ręką chrześcijan zadana
Jest Turkom kluczem rajskiego ogrojca,
Tędy do raju wysłał go zabójca.
I teraz może hurys czarnooka
Witać Hassana u bramy Proroka.
D: Gdyby miał Pan ocenić własne życie i mógł zmienić przeszłość, podjął by się pan tego?
G: Przeszedłem życie nie zaznawszy nudy;
Na ucztach, w bojach, z kielichem, z kindżałem,
Zawsze spokojność gnuśną pogardzałem.
Dziś nic nie kocham ani nienawidzę,
Pychy nie czuję, nadziei nie widzę;
A dzisiaj jeszcze wolałbym być gadem
I pod klasztorem pełzać strasząc jadem,
Niż być wskazanym w cichym mniszym stanie
Na modlenie się i na rozmyślanie.
Przecież spoczynku nadzieja mnie łechce,
Chciałbym mieć pokój, ale go czuć nie chce.
(....)Gdybym mógł odżyć, żyłbym tak, jak żyłem.
D: Dziękuje Panu za rozmowę. Miałam okazję przeprowadzić wywiad z Giaurem, człowiekiem zbuntowanym, samotnym, zaciętym, nieszczęśliwym i dumnym, który potrafi zabić, gdy szuka zemsty. Choć jego czyny bywają dwuznaczne moralnie, znajdują swoją motywację. Wobec osoby, którą kocha, potrafi być czuły, opiekuńczy i wierny.
D: Jest Pan głównym bohaterem powieści Georga Byrona, pt: Giaur. Jest to powieść typowo romantyczna, czy może Pan w paru zdaniach opowiedzieć czytelnikom Pańskim o stosunku do miłości?
G: Miłość często drogę znajdzie
Tam nawet, kędy głodny zwierz nie znajdzie,
A miłość taka, śmiała na przygody,
Czyżli miała zostać bez nagrody?
Gdzie? kiedy? Po cóż mam głosić przed światem?-
Byłem szczęśliwy w miłości- dość na tem.
D: Leila, jedna z żon Hassana, była zaprzyjaźniona z panem, co zesłało na nią śmierć, czy łączyła Ją z Panem jakaś bliższa znajomość, specyficzne uczucie?
G: Kochałem, (....) o, nie ubóstwiałem-
Lecz to są słowa, słowo często kłamie-
Ja miłość moja czynem pokazałem:
Przypatrz się rdzawej na tym mieczu plamie,
To krew jest dawna, dotąd się nie starła,
Przelana dla tej, co dla mnie umarła.
D: Czy może Pan przybliżyć czytelnikom więcej informacji o tajemniczej śmierci Leili?
G: Ona umarła- jak?- o to nie pytaj,
Jeśli śmiesz, sam(a) to odgadnij, wyczytaj,
Bo tu wyryte noszę na mym czole,
Kaima pisamem- me zbrodnie i bole.
Ale mnie nie klnij- posłuchaj- ja byłem
Przyczyna śmierci- lecz nie ja zabiłem.
D: Skoro nie Pan zabił dziewczynę, to, kogo możemy uważać za potencjalnego mordercę? Przypomnijmy, iż ma pan na sumieniu morderstwo męża Leili- Hassana.
G: On zginął słusznie- zrządzeniem wyroków,
On wiedział o tym od swoich proroków,
(....)
Zginął śród bitwy, zgiełku i hałasu,
Raz tylko wezwać Machometa zdołał
Raz tylko w niebo o pomste zawołał.
Poznał mnie w tłumie, lecieliśmy cwałem,
On poległ- długo nad leżącym stałem
I duszy jego ujścia pilnowałem.
Konał jak tygrys pokłuty od szwaczy,
Lecz nie czół tego, co ja czuję- rozpaczy!
D: Przyznał się Pan do zamachu na Hassana, lecz dementuje Pan pogłoski o popełnieniu mordu na dziewczynie, kogo więc posądza Pan o zabójstwo ukochanej?
G: [Hassanowi] niewierna była- więc on ją pochował-
Mnie była wierną- jam do zamordował.
Choć śmierć jej była zasłużona karą,
Lecz jej niewierność była dla mnie wiarą,
Bo mnie oddała serce, skarb sieroty,
Jedyny, którym nie żądzą despoty.
D: Czy uważa Pan, że mógłby zapobiec tragedii?
G: AH! Późnom przybył, nie mogłem jej zbawić,
Mogłem jej tylko małą ulgę sprawić,
Mogłem w ślad za nią jej wroga wyprawić.
Jego śmierć lekka- ale jej męczeństwo
D: Czy obwinia się Pan o śmierć dziewczyny?
G: I jej nie było- a jam z nią nie zginął!
Żyłem, lecz ból mi oddychać nie dawał,
Wąż pierś mą ścisnął serce me obwinął,
Myśli me kąsał i zemstą napawał.
D: Bardzo cierpi Pan, po śmierci Leili, czy pogodził się Pan już z utratą ukochanej?
Wszystko, co czułem i co dokonałem,
Jeśli to oznakiem kochania, kochałem!
Nie wiem, co wzdychać i skargo wywierać,
Wiem, jak wzajemność zyskać i umierać.
Umre, lecz pierwszej rozkoszy uzyłem,
Niech, co chce będzie- szczęśliwy już byłem.
Mamże klnąć losom?- jam sprawca mej doli,
Dziś wrócić mi dawne trudy i rozkosze,
Jak chciałem cierpieć, nie zmieniłem woli,
Dziś wrócić mi dawne trudy i rozkosze,
Jam gotów znosić, co zniosłem, co znoszę
Gotów żyć znowu, jakeśmy żyli,
Gotów na wszystko- prócz śmierci Leili.
Życia mojego żałować nie warto,
Żałuje życia, które jej wydarto
(....)
A twarde serce gdy miłość skaleczy,
Tej rany nigdy już czas nie uleczy.
(....)
Było dla myśli mych takim straszydłem,
Że w końcu ludziom i sobie obrzydłem.
D: Po śmierci Leili odizolował się Pan od społeczeństwa, czy odczuwa Pan samotność, myśli, iż ludzie inaczej, będą Pana postrzegać?
G: Jestem dla ludzi jako ptak złowrogi.
Prawda, że miałem drapieżność jastrzębia,
Żem latał niszcząc i lejąc krwi strugi,
Alem się uczył kochać od gołębia,
Umrę nie znając, co kochać raz drugi.
Dobrze by było nieraz ludzi dumnych
Uczyć przykładem ptaków bezrozumnych
D: Po tych tragicznych zdarzeniach, jak pan patrzy na świat?
G: Odtąd świat cały miałem w obrzydzeniu,
Nie śmiałem zajrzeć w oczy przyrodzeniu,
Na wszystkie jego wdzięki i ozdoby
Padł całun mojej wewnętrznej żałoby!
D: Nie obawia się Pan potępienia za czyny, których się Pan dopuścił? Z zemsty zamordował Pan człowieka, któremu wcześniej odebrał żonę, przez Pana zginęła kobieta, nie boi się Pan kary Boga?
G: Nie wznoś rak do Boga,
Za grzech zabójstwa nie lękam się kary,
Wróg mój był także wrogiem twojej wiary.
Samo wspomnienie o Maryi synie
Już obudzało złość w tym poganinie.
Głupiec niewdzięczny! Bo jeżeli rana,
Jeśli śmierć ręką chrześcijan zadana
Jest Turkom kluczem rajskiego ogrojca,
Tędy do raju wysłał go zabójca.
I teraz może hurys czarnooka
Witać Hassana u bramy Proroka.
D: Gdyby miał Pan ocenić własne życie i mógł zmienić przeszłość, podjął by się pan tego?
G: Przeszedłem życie nie zaznawszy nudy;
Na ucztach, w bojach, z kielichem, z kindżałem,
Zawsze spokojność gnuśną pogardzałem.
Dziś nic nie kocham ani nienawidzę,
Pychy nie czuję, nadziei nie widzę;
A dzisiaj jeszcze wolałbym być gadem
I pod klasztorem pełzać strasząc jadem,
Niż być wskazanym w cichym mniszym stanie
Na modlenie się i na rozmyślanie.
Przecież spoczynku nadzieja mnie łechce,
Chciałbym mieć pokój, ale go czuć nie chce.
(....)Gdybym mógł odżyć, żyłbym tak, jak żyłem.
D: Dziękuje Panu za rozmowę. Miałam okazję przeprowadzić wywiad z Giaurem, człowiekiem zbuntowanym, samotnym, zaciętym, nieszczęśliwym i dumnym, który potrafi zabić, gdy szuka zemsty. Choć jego czyny bywają dwuznaczne moralnie, znajdują swoją motywację. Wobec osoby, którą kocha, potrafi być czuły, opiekuńczy i wierny.
Czechy i Słowacja jako kraje postkomunistyczne
Czechy i Słowacja jako kraje postkomunistyczne Postkomunizm - termin używany jako określenie okresu przejściowego w historii państw "demokracji ludowej", także w formie inwektywy wobec działalności polityków i partii powiązanych z upadającymi reżimami . Mianem tym ok...Sama
Sama Sama Siedze sama, Otoczona wspomnieniami, to co było, zostaliśmy sami, nie czuje strachu, lecz tylko niepewność mnie spowija, to znów ten dzień, znów ta chwila, niechce jej pamiętać, pamietać musze, chce ją zapomnieć, zapam...Idealiści w "Lalce" B. Prusa.
Idealiści w "Lalce" B. Prusa. Idealista to człowiek kierujący się w postępowaniu wzniosłymi zasadami, zdolny do poświęceń dla ich realizacji, wyobrażający sobie świat lepszym niż jest on w rzeczywistości. Idealista to także marzyciel, fanatyk id...Droga Cezarego Baryki przez życie
Droga Cezarego Baryki przez życie 1. BAKU W Baku, kiedy Cezary był jeszcze młodym chłopakiem, jego życie było usłane różami. Miał przyjaciół, kochających rodziców, słuchał ich i szanował. Niestety sytuacja drastycznie się zmieniła, gdy jego ojciec- ...PRZESTĘPSTWA NA SZKODĘ WIERZYCIELI
PRZESTĘPSTWA NA SZKODĘ WIERZYCIELI Przestępstwa na szkodę wierzycieli Do tej grupy przestępstw zaliczane są czyny karalne na podstawie art. 300-303 Kodeksu Karnego. W ścisłym związku z nimi pozostaje art. 308 Kodeksu Karnego, który rozszerza zakres powtarzających si...Uzasadnij, że "Syzyfowe prace" Stefana Żeromskiego są powieścią autobiograficzną
Uzasadnij, że "Syzyfowe prace" Stefana Żeromskiego są powieścią autobiograficzną Plan: 1. Jaką powieść nazywamy autobiograficzną? (wstęp) 2. "Syzyfowe prace" - powieścią autobiograficzną (teza) 3. Zbieżności między treści&#...Prawo administracyjne
Prawo administracyjne Prawo administracyjne – jest ono gałęzią prawa obejmującą normy regulujące stosunki powstające w toku wykonawczej i zarządzającej (organizującej) działalności organów administracji państwowej. Prawo administracyjne obejmuje normy ..."Nie porzucaj nadzieje Jako Ci się kolwiek dzieje...". Postawa Kochanowskiego wobec zmiennosci ludzkiego losu.
"Nie porzucaj nadzieje Jako Ci się kolwiek dzieje...". Postawa Kochanowskiego wobec zmiennosci ludzkiego losu. Podmio liryczny dokonuje proby sformuowania prawd zyciowych, a takze zastanawia sie nad sensem i celownoscia ludzkich staran i mysli. Nie warto bowiem zamartwiac sie tym, co przyniesie dzien jutrzejszy. ...
studia
szko³a
streszczenie
notatka
¶ci±ga
referat
wypracowanie
biografia
opis
praca
dyplomowa
opracowania
test
liceum
matura
ksi±¿ka
